Niejeden z nas przez nią cierpi,
chociaż czuje się też wielki,
kiedy ona jest - in statu nascendi,
tak drepczemy przez te ścieżki,
a po nas idą następni.

Mógłbym nie pisać wierszy,
nie tworzyć tej poezji,
bez widoku jej oczu niebieskich,
chociaż nadal jestem kiepski
i nie umiem bez niej żyć.

Brak jej słów mnie zapewni,
że pomiędzy nami
nie stało się zupełnie nic.

myślałem zimą myśli dłuższe nie spłoną
jak rzęsy wraz z podmuchem wiatru

wychodzę bogatszy o niepamięć
na skraju losu zachód mija wypalone ogniska
obrazy które zostawiłem w ślepych uliczkach

stępionym nożem otwieram listy
słowa słaniają się w pamięci
przychodzą ranne ulegam złudzeniu
świat prze naprzód ołowiane słońca

oddychamy razem już tak długo
wiosna tarasuje wejścia i wyjścia
przystań daleka od zgiełku kusi światłem
zmrużonym spojrzeniem kota

Mogłabym być ptakiem
płynąć nieba szlakiem
wiatrem pióra czesać
na szczycie gór mieszkać

mogłabym być drzewem
upajać się ptaków śpiewem
pod chmurą gałęzie wieszać
upał cieniem pocieszać

mogłabym być lwicą
piękną silną i dziką
nieustraszoną łowczynią
ostre kły mocną ją czynią

mogłabym być rybą
za nic mieć każde dno
z łatwością przemierzać rzekę
a jestem tylko człowiekiem

listopadowy anioł
sfrunął w strugach deszczu,
przeszedł się po cmentarzu,
zajrzał we wszystkie miejsca,
zgasłą świeczkę
zapalił na nowo,
skrzydłem zmiótł liście,
odsłonił napis "Memento mori",
tym zapomnianym,tuż przy bramie,
położył chryzantemę,
tym malutkim,pod brzózkami,
zanucił z wiatrem kołysankę...
listopadowy anioł,
opiekun cmentarzy,
zawsze będzie tam,
gdzie nikt nie zajrzy...