Proszę połam mi palce
bym o tobie nie pisał,
obetnij mi różowy język,
zanim przeczytam wersy.

Jak Van Goghowi uszy obetnij,
bym nie słyszał twych obietnic,
podetnij jedną z tętnic,
niech utonę we krwi,
potem weź pistolet do ręki,
przepływ mych myśli przerwij.

Potem w duchu mnie przeklnij,
jak innych poetów wyklętych;
uderz pięścią w twarz
i mi połam zęby,
nim zacznę to czytać.

Wyłup mi oczy,
niech chodzę jak ślepcy
i niech liter nie czytam.

Kiedy chwycę długopis w palce,
podepczcie mi serce,
jak suchy step konie,
zatrzymajcie jedyną nerkę,
niech nastanie koniec.

Gdy ciało w plastikowym worku,
spocznie w prosektorium,
zostanie uwolnione w końcu,
a dusza uleci ku słońcu,
me zimne serce nie zabije,
bo będzie całkiem sine.

Ostatni potok krwi odpłynie,
umrze neuron co znał imię,
mózgowa kora obumrze,
a ciało włożą w trumnę;
wtedy łez po mnie nie lejcie,
wszystkie ważne dla mnie
kobiety od trumny odejdźcie.

Naucz się żyć

każdego dnia z heroizmem

z wyrozumiałością i pokorą

pracowicie

łap szczęśliwe chwile

nawlekając je niczym bezcenne perły

uśmiechaj się do siebie.

Samotność jest bodźcem do poszukiwań

celu życia

czas przynosi radę

i rozwiązania

nie bierz na siebie

ciężaru cudzych błędów.

Żyć każe nadzieja

idąc pomału, krok po kroku

potykając się - nie rezygnuj

by szczęście spotkać

idź swoją drogą

bo życie jest piękne...

Proszę nie kochaj mnie,
nie zasługuje na miłość,
wbij sztylet w serce,
tak by więcej już nie biło.

Proszę nie kochaj mnie,
ty co byłaś moją siłą,
gdy przyszły chwile złe,
nie płacz nad mą mogiłą.

Proszę nie kochaj mnie,
zapal tylko znicz na grobie,
gdy na wieki zasnę,
nie pogrążaj się w żałobie.

Proszę nie kochaj mnie,
nawet jeśli więcej zrobię,
niż napiszę tylko wiersz,
który zadedykuje Tobie,
nim ducha wyzionę.