Wyszeptany tylko podpieram słabość.
Chmury ugrzęzły w wieczorze jak usta,
wyszły poza zarys twarzy.
Rześkość chwil gubi rosę.

Widmo grzechu na bieli poranka -
nie zamykaj oczu. Ptaki to sny,
w oku cyklonu wirują w pogodowych strzępach.

Noc nauczyła się mówić. Miało być piękniej
gdy będę milczał, wytnę z sekwoi swój cień.

Od jutra ugrzęznę w deszczu,
wygłaszczę mokrą dłonią, choćby godzinę,
fartownego losu.

palce przywarły do skroni
rozgryzam pestki winogron
jak usta brodzą o świcie

oddycham słowami
sterty gazet przewiązane spojrzeniem
zdjęcia przebiegły długą drogę
przystając w oazach rozlanych w strumienie

chciałbym przeżyć jutro z refleksem
pamiętając o czym rozmawialiśmy
nieprzyparci do muru

nieprzekupny czas zajął miejsce
słońce zaszło wcześniej niż zwykle
zostawiając na piasku moje dłonie

Przebudzenie
Ileż przystrojnych uroków,
na dzień swój czeka i porę,
pod liśćmi z zeszłego roku,
by olśnić wiosennym ubiorem.

Aż słońce zastygło w zachwycie,
w południowym zegarze,
by pąkom pomóc w rozkwicie
i ogrzać zmarznięte twarze.

A polna mysz wyszła z nory,
wypatrzyć zbudzone dziwy.
I wsłuchać się w ptasie utwory
symfonii urokliwych.

A my na mokrej ławeczce,
nie w siebie, lecz w dal wpatrzeni.
Czujemy dotyk rąk inny,
taki co wszystko zmieni.

Kiedyś przyjdzie ten moment,
że napiszę o tobie sonet,
bo nie wiem cię dzieje,
ze mną kiedy w kościele,
mijasz się ze mną i Ciebie,
łowi wzrokiem spojrzenie,
które się z twoim przecina,
wzrasta nagle adrenalina
i nie wiem czyja to wina.

Pewnie czasami przeginam,
myśląc że fajna jest z Ciebie
dziewczyna, która studiuje
w Kielcach Zdrowie Publiczne.

To co do Ciebie czuję jest dziwne,
może me myśli są naiwne,
trwa we mnie ciągła walka,
czuję się jak Petrarka.