w tym wieku łatwiej uwierzyć
w dobrostan powszedniej chwili
razowy chleb gdy dłużej świeży

układam sny w kostki domina
jak palce co przywykły dotykać

dzieci kochają z rozmysłem
znają definicję z protokołu instalacji oprogramowania
wszystkich rzeczy widzialnych i niewidzialnych
pokazują najbliższą drogę do sieciówki
gdzie sprzedają co już niepotrzebne

śnię że już tutaj byłem
tam gdzie stoisz rosną tulipany
wiosną stanie dom dla lalek
karmnik do którego zlecą się czerwone liście
przemoczonej do suchej notki
jesieni

zmarnowałem żal na pytania
skorzystał wieczór
siedział na ziemi poświatą księżyca

zamknięte drzwi niczego nie dzielą
jak oczy bez wyrazu
opisanie dłoni trzymających z fasonem
dokręconą do głowy świadomość

nie ma róży bez ognia
wytrąconych z równowagi drzew
niosących z wiatrem ptasie pióra

niebo nie skarży się wszystkim
wpierw odzywa się lumbago
aby zaraz przegonić dotkliwy ból
za siódmą górę

tęsknię za tym co widzę
zawodzi słuch gdy wszyscy mówią to samo

staję się bardziej ludzki
nawet bez uśmiechu słyszę o czym szepczesz
jak modrzew poruszona wiatrem

doświadczenie prowadzi do bezceremonialnych zachowań
gdy owijane bawełną słowa stały się fasadą
na rzecz wiele ważących spojrzeń
myśli jak zdrapana niebieska farba
z pokoju matki

nad morzem podają jod w kolorowych papierkach
spod stóp osuwa się dzień
na piasku linia demarkacyjna
pomiędzy mną a następnym oddechem

śnieg palcami wiatru
wkłada w otwarte usta chmur gwiazdy

pola wysycone bielą
spływają rzekami zapożyczonych myśli

brak obiektu westchnień drży zziębnięte libido
odebrana rzeczywistości noc

kartka wyrwana z kalendarza
jak chwila ogrzana przy kominku

dopilnuj abym zapomniał
tylko sny sięgają poza czas
niekontrolowaną nadzieją