by drzazga nie bolała,
by mrówka nie uszczypała,
by pająk uciekł gdzie pieprz rośnie,
by mysz nie zjadła ostatniego kawałka sera,
by czarny kot nie przebiegł drogi,
by biedronka nie zgubiła kropki,
by kura nie wydziobała stokrotki,
by słońce nie smutniało,
by deszcz nie pozwalał sobie na zbyt wiele,
by okno nie kazało czekać,
by herbata nie zdążyła wystygnąć,
by drzwi nie zapomniały przywitać,
by słowa nie zdołały skrzywdzić,
by...
by...

Co pan tu robi?
Która godzina?
Co to za wdzianko
i co tam trzyma

w tym wielkim worku
po brzeg wypchanym?
Niech się odsunie,
pan od tej ściany!

Może wyjaśni
dziwne wtargnięcie...
Pan się uśmiecha?
No nie! Przegięcie!

Kobieta z rana
to istne zło!
A pan się się śmieje
ho, ho, ho, ho?

Skowron.
Wypisklił Skowron z piersi,hosannę w niebieść nieba.
Dziękczyniąc w niej za życie i co do życia trzeba.
Za poranki upojne,nieśmiałych słońc wstawanie.
Za trud codzienny znojny i za spokojne spanie.
Rozpieśnił chór perlisty,strumieniąc deszczem las.
Znutkował łan kwiecisty w zaczarowany czas.
Roznucił frazę wzniosłą,z mocą okruchów chleba.
By się po świecie niosło,że dostał co potrzeba.
Rozwirowanym pieniem,zpryszniczył Skowron świat.
Aż zmęczył się i w gniazdku,znowu na dupie siadł.

oswajam samotność
jak psa,
przytulam ją do siebie,
a ona warczy-
-nie!
mówię jej o kinie,
a ona szczerzy
kły,
idziemy na spacer,
a ona pyta-
-z kim?
chcę ją oddać,
ale bez niej
źle...