wyczekam zachodzenia
pola wyczerpanej ziemi
z wąsami żyta i chabrem w butonierce

przespałem sny
dochodzę do siebie
na wózku nie dojeżdżam na spotkania

w czasie burzy ciskam błyskawice
nadłamanych trójzębem
upycham deszcz po kieszeniach

wciąż nie mogę przekonać
mogę być tylko sobą

cóż z tego iż dłonie są ciepłe
dotykam drzew
które dawno utraciły cienie

przyzwyczaiłem się do dotyku ziemi
cieni drzew co w szeleście budzą echa

myśli jak każda słabość
przenoszą ważność chwil
rzeźbiarz w słowie
odkrywam wieczne życie

nie mam nic zawstydzam czas
w tumanach kurzu trochę sensu
spełzło na niczym

ja-sen odklepuję miejsce
już zajęte przez ciszę
motyla który nie wiedząc nic o tęczy
upłynął

https://www.youtube.com/watch?v=LP3IM9Gkmcc

ludzie potrafią dodać otuchy
podobni na moment do nas
w bólu czy radości
zachowują pogodę ducha
na drogach nagłych rozstań
zimą paląc w kominku
chronią ciepło w futrach

lecz umieją także
wzruszyć ramionami
gdy podchodzę do nich
chwilą bezsilny
i odejść

Sen Joanny
Zaśnij ze mną, chmuro nocna, księżycowa córko.
Pomaluj sny, w dziecięce, beztroskie podwórko.
Poleć ze mną wiatrem nad trawy, nad stawy.
Aby słońca wrócić, zachodem łaskawym.

Zaczyń mi chmuro matczyna, żuru i chleba.
Na ustrojnym kamieniu, podaj go z wieczora.
A ja lata, za tę chwilę, oddać będę skora!
I usnę bo nic więcej, nie będzie mi trzeba.

Do chaty mnie zanieś, chmurna opiekunko,
gdzie kochanek zgasi, świece pod obrazem.
I zza okna cieniom i nocnym malunkom,
żal będzie że śpimy, tak spleceni razem.

A jeśli cię chmuro, ranek w obłok zmieni,
spraw by przeniosły, się w dzień, nocne dziwy.
Bo z nimi przekroczę, próg magicznej sieni,
i zobaczę świt złoty, trochę mniej strachliwy.