(u)wodzenie

 wdech i wydech, a ty wciąż pachniesz migdałami

zapach pochłaniany od miesięcy garściami

nic się nie zmieniło, woń zmieszana z powietrzem

ale nieobecna, uleciała wraz z wrześniem

pozostała tylko cząsteczek nośnych zjawa

których zgromadzenie tak często się powtarza

w okolicach nosa i w minionym już czasie

receptory draśnie, rozpala, szybko gaśnie

niezauważalnie przywołuje wspomnienia

czarno-białe kredki na zielone zamienia

boję się jesieni, katarem zada mi cios

i wtedy nie będę mógł być wodzonym za nos

Te małe kleksy na spodniach
czarne jak smoła za oknem
przypominają dzieciństwo
beztroskie lato i wiosnę.

Chciałbym pióro zamoczyć
jak psotnik plamę zostawić
wrócić do tego co było
świat przecież nie ma granic.

Kałamarzem zawładnąć
póki jest wciąż atrament
ławkę wzorami ozdobić
odbębnić kolejną karę.

Kropki w fikuśnych barwach
porozrzucać na łące
niech zamroczą znów zmysły
przyodzieją na wiosnę.

A Ty magicznym piórem
doprowadzisz mi drogę
postrzelamy kropkami
i odejdziemy nad wodę.

Tam zmyjemy ten nieład
przesuszymy ubrania
rozstaniemy się w zgodzie
do następnego spotkania.

Pokaż mi niebo
pokaż momenty
gdy serce ściska
połącz fragmenty

nieposkładane
te wszystkie chwile
które zastąpią
dreszczu motyle.

Na twojej mapie
zakreślę ślady
czar pocałunków
późne obiady.

Niech się zachłysną
ludzie w pobliżu
namiętnym wzrokiem
w miłosnym wyżu.

Jutrzenka wróciła
osmolone nosy
poezja zakwitła
działa jak narkotyk.

Wciągam i ruszam
dalej w krainę
rozdętych warg
niech miodem spłynę.

Diament i skaza
nie zniszczy tego
element słowa
dobry kolego.

Pióro i kartka
ważne przesłanie
wersów zapisy
oddech nad ranem.

W literach siła
unosi obłok
doceń te chwile
nie milknie odgłos.

Szczęściem spijany
gdy piszę rymy
oddam znów siebie
w deszczu gęstwiny.