lody nad fiordem

(z cyklu „na słodko” - III)

trzask drzwi, dwa obroty kluczem, pustka zamknięta.

szybko zanurzam stopy w stromych stopniach. piętra

mijam i donice  z lawendą, która wokół

rozsiewa upajający  zapach i spokój.

wolno przez podwórze, znów w dół główną ulicą.

przystaję, w oddali przystań, jachty kotwiczą.

wyglądają jak łódki w cynkowej miednicy,

a domy bajkowe, drewniane. ciężko zliczyć

w oknach  rzeźby, figurki, lampiony i kwiaty,

głównie storczyki. przyjemnie jest się pogapić.

brak płotów, równo przycięte dywany z trawy.

zbliżam się do fiordu, czuję jak wiatr niemrawy

rozpoczyna romans  z moimi blond włosami,

delikatnie porywając do tańca. z wiśniami

zjem lody w tawernie. czas wracać, przestać marzyć,

tu miejsce dla samotnych, lecz tylko żeglarzy.

Pochwalę się przed niezapominajkowiczami swoim wierszem, który powstał w 2008 roku, a jest w ostatnim wydaniu ANGORY.

"Pani Anno,
Muszę powiedzieć, że Pani wiersz opublikowany w ANGORZE zrobił na mni ogromne wrażenie.
W sześciu zwrotkach oddała Pani fragment życia nie tylko "waluni" ale też setek, jak nie tysięcy
"waluń" i "walusiów" mieszkających w małych miasteczkach lub na wioskach. Tacy ludzie, pomimo , że wyjęci poza margines społeczeństwa, też są ludzmi. O nich się jednak nie mówi, nie pisze. Przychodzą i odchodzą traktowani jako osoby upośledzone, ociężałe, a jch tragiczne "odejście" może być traktowane
tylko jako "spaskudzenie" wody...
Pani Anno Proszę pisać, pisać i jeszcze raz pisać...

Z poważaniem; Jurek."

Przepraszam, że tak się szarogęszę, ale musiałam to komuś powiedzieć

W deszczu