Wykrzywione usta,
w oczach błyska płomień!
Patyki nie dłonie,
osobowość pusta...

Budzą się o zmroku,
krążą dookoła,
niech nikt ich nie woła,
straszą raz do roku...

Czmycha kto się boi,
czerpią z tego życie...
Idą, czy słyszycie?
Kroczą dyniogłowi!

Wita nas Jesień.
Prztyczkiem słonecznego,pocałunku w ucho.
Pazurkiem chłodnym,drapiącym za pazuchą.
Powagą ptaków, do zimy już gotowych.
Gracją wiewiórek, skaczących w futrach nowych.
Kryzą księżyca,z mgieł tkaną przez noc całą.
Chmur ciężarnych,niebo kryjących powałą.
Tysiącem igiełek, mokrych na policzkach.
Nostalgią wierszy,na poecich stoliczkach.
Oknem zapłakanym,nad losem okrutnym.
Zawodzeniem wiatru,śpiewem pieśni smutnym.
Ciemnym kątem,z ciepłem kaflowego pieca.
Światłem ogarka,co z trudem mrok roznieca.
Tęsknotą za latem,gdzieś pod sercem tkwiącą.
Lipcową miłością,na dnie duszy śpiącą.
Świat wokół przed chłodem,gdzieś pędzi,gdzieś goni.
A ja wciąż wspominam,ciepło Twojej dłoni.

Morze szumi
Spienione fale
W naszym patriotyzmie
Zapisane trwale
Bałtyk- skarb narodowy
Nie trujmy go
Nie zanieczyszczajmy
Do zakwitu sinic nie dopuszczajmy
Szanujmy jego wody,
Morskie płody
Nie eksploatujmy nadmiernie dorsza
Jego zasoby nie są nieograniczone
Dla potomności zapewnione
Spójrzmy na bałtyckie foki
Ich populacja mozolnie się odbudowuje
Oko zoologa raduje
Na plaży
Bursztyn swym zaklętym życiem czaruje
Gdzie znajdziecie od niego piękniejsze?
Rodzimej ziemi wierniejsze
Mój Bałtyku ukochany!
Czy jesteś wszystkim mym krajanom
Dobrze znany?