za oknem chłodno pada deszcz
wieczory w dłuższych pelerynach
rozpalmy ogień żeby zmierzch
rozjaśnić i ocieplić klimat

dodajmy jeszcze kilka drew
iskierki jasno w górę strzelą
daleki usłyszymy śpiew
biegnący duktem gąszczy wielu

może znajdziemy dobry wiersz
baśń wśród strumyków górskich szlaków
brzozy wśród których grywał świerszcz
i nad potokiem z nimi płakał

a kiedy sen pokona nas
wszelkie skowronki marki nocne
niech wam się przyśni taka baśń
w której od troski duch odpocznie

Nadeszło rozstanie ,
Kolejne życia wyzwanie .
Przeżyłem je z godnością ,
mimo tego że nie tryskam już radością ,
mimo tego że nie darze Cię już miłością ,
mimo tego że na myśl o Tobie czasami wybucham złością ,
nie kończącą się bezsilnością ,
a nie jak kiedyś beztroską ,
nie martwiąc się żadną złą przypadłością ,
obdarzając Cie do bólu miłością .
Wszystko zniknęło ,
jak sen się rozpłynęło .
Teraz pisząc to uśmiecham się radośnie ,
zamiast płakać i dręcząc się samotnie w jesieni , lesie , zimie i wiośnie .
Życie jest piękne , cieszę się każdą chwilą , mimo tego że nie zapomniałem ,
że w sercu urazę chowałem .
Ja zniknąłem z Twojego życia , i Ty znikasz z mojego .
Dziękuje za wszystko , nawet za serce złamane ,
jest bogatsze w doświadczenie gojąc każdą ranę .
Życzę Ci znalezienia miłości życia ,
bez nałogu palenia i picia .
Wrażliwej , czułej , pełnej życia ,
która stanie się prawdziwym sensem Twojego życia .
Może to dziwne że się cieszę za serce złamane , ale cieszy mnie wszystko ,
znajdź kogoś kto będzie zawsze przy Tobie blisko .
Nasze pisanie straciło sens ,
kłócimy się co drugi wers .
Wogóle ze sobą nie rozmawiamy ,
co chwilę się obrażamy .
Teraz to już nawet nie koleżenstwo ,
mimo tego że kłócimy się jak stare małżeństwo .
Dajmy sobie spokój bo to i tak sensu nie ma żadnego ,
to koniec , serce złamane kolejny raz ,
dla mnie to nic nowego .

W Splicie o świcie
Słońce wstaje w zachwycie
Przegląda się w pałacu Dioklecjana
Stąd rozciąga się bajeczna miasta panorama
Spogląda swym złotym okiem
W okna starodawnych kamieniczek
Oświetla zaułki uliczek
Miasto budzi się do życia
Otwierają się splickie restauracje
Przytulne kawiarnie
Przyciągające podniebienie lodziarnie
Pewien pies w gabinecie weterynarza czeka na operację
I tam zagląda dalmatyńskie słoneczko
Popatrzyło mu w oczy
Pomyślało: "biedne psisko"
Swym promieniem
Przygotowało dla czworonoga stanowisko
Do zabiegu bez dotyku
Poprosiło tęczę
Aby wraz z nim uleczyła
Poważnie chore psie serce
Tak też się stało
Owe rzeczy, tylko w Splicie możliwe
Gdzie żyją serca wrażliwe
Wznieśmy toast za jego pomyślność
Dobrobyt i życia wieczność
Splicie mój ukochany
Ty zawsze w moich myślach mile widziany!