Skało,
o skało niema!
Wpatruję się w twoje lico,
w którym żadnych uczuć nie ma.
Niewzruszona wysłuchujesz
moich do świata żali
I jeśli nawet wiesz,
nie powiesz
co mogłoby
moją duszę
ocalić...

Dotykając Ciebie
miast przypływu siły,
obojętności i chłodu doznają dłonie i serce
nie mogąc znaleźć w tobie otuchy
zamilknę jak ty,
nie dowiesz się o mnie
nic więcej.

…

I gdy już gorycz z serca wylała,
i ból śmiertelny jak włócznia przeszył ciało,
nad losu mego końcem
wody źródlanej strużką
zapłakała skała
...
Potężna
pomóc nie mogła
…
A czy chociaż chciała?

bo nigdy nam dość łąk zielonych
gdzie kwiatów zapach nęci
w krąg lata włączony
czas rodzi do życia chęci

wolność co kwitnie chabrami
miłość co splata rumianem
cisza w łanach złocistych
wierzby płaczące nad Sanem

skrzydlatych motyli piękno
zachowane w naszej duszy
patrzymy na ziemię czarną
spadają ciche łzy wzruszeń

bo nigdy nam dość łąk zielonych
ze skrawkiem wspólnego nieba
obraz tak bliski wspomnieniem
zimowe marzenia ogrzewa

(Janusz Śmigielski, Chołowice, 22. 02.2011)

Odwieczny niedosyt

Są dni, gdy marzysz o kropli,
która odmieni twe życie.
A kiedy poczujesz jej smak,
posiadać już pragniesz kielich
nektaru tego (a lepiej
dzban cały, by twe marzenia
kształt realny przybrać chciały).
Lecz nagle – cóż to się dzieje?
Ziemia zadrżała, czy może
wiatr powiał pustką dokoła?
Do serca niepokój się wkradł,
a dusza cierpi z tęsknoty!
To ciało pragnie kąpieli
- w głębinach źródła miłości.

od deski do... koniec wydaje się daleki.
co dzień, szybciej, pochłaniasz, zwalniasz i po jednej.
znudzenie, pozostał rytuał. nie odkładasz
na półkę, coraz trudniej otworzyć, sklejone,
częściej białe kartki. ulga? przerażenie? wzrok
sięga drugiej deski. zbyt późno by odpukać.