ubrałaś sukienkę z głogu
płomiennego jak moje myśli
dzika nadzieja czyni lepszym
sen który na pewno się ziści

mnie nikt nie pyta o uczucia
bo po co ręce brudzić chłamem
jestem tylko słowem które żyje
nie narzekam! sam tego chciałem

istnieję w wymiarach wersów
co tworzą wiersze mi bliskie
o treściach pachnących sianem
i są mi na dziś wszystkim

tylko wymięte kochanki
przypominają o świcie
dzień niesie problemy swoje
noc głaszcze mnie należycie

(Janusz Śmigielski, Chołowice, 16.10.2010)

Lat wiele tułałem się
Po krajach nieznanych
Dziś wracam
Gdzie mój rodzinny dom
Wytęskniony, ukochany
Gdzie małe rączki chłopięce
Budowały domy z piasku
Gdzie pierwszy raz młodzieńcze serce
Słodyczy miłości zaznało w księżyca blasku
I skąd po latach żmudnej nauki
Nie widząc światła w przyszłości
W obawie przed życiem w potrzasku
Wyjechałem w świat daleki

Z okna samolotu
Witam stolicę
Łza kręci mi się w oku
Wzruszyłem się jak dziecko
Ogarniam wzrokiem okolice
Serce bije co raz szybciej
Jestem już tak blisko

Po latach tułaczki
Po nieznanym świecie
Zdumiony i uradowany
Zza okna samochodu
Mijając Płock, Toruń i Świecie
Odkrywam jakie już zaszły
I jakie właśnie zachodzą zmiany

Czas
Czas płynie
Nieubłagany
Dzień po dniu upływa ludzkie życie
Przynosząc za zmianą kolejne zmiany
A my nie wiedząc
Czy te zmiany dobre czasy wróżą
Swą przyszłość powierzamy
Biegowi zdarzeń i ważnym ludziom
Wierząc, że ułożą na naszą przyszłość
Mądre plany

Nadzieja
Nadzieja rozświetla moje serce
Gdy widzę jak pięknieją miasta
Jak rodzą się nowoczesne dzielnice
Strojne w kolorowe domy i
Szklane centra handlowe
Jak nowe auta przemierzają
Szerokie czarne ulice
A rowerzyści mają dla siebie
Bezpieczne czerwone ścieżki rowerowe
I tylko wiedzieć mi trzeba,
Że ludzie są z tym wszystkim szczęśliwi
Że nie brakuje nikomu
Powszedniego chleba
Ni nad głową dachu i czterech ścian domu

Wiedziony tęsknotą
Bez żadnej walizki
Jedynie z bagażem doświadczeń
Przed rodzinnym domem staję
Uśmiecham się do kobiety stojącej w progu
Jej twarz znajoma
Mnie jednak nie poznaje

Unoszę wzrok
Dostrzegam,
Że dach wciąż pokrywa strzecha
A na kominie to samo gniazdo bocianie
Czas, czas płynie nieubłaganie
Przynosząc zmiany
Lecz rozdziela je niesprawiedliwie

Ze ściśniętym sercem spoglądam ku niebu
Chcąc łzy osuszyć słońcem
Ktoś kładzie dłoń na moim ramieniu
I szepcze we wzruszeniu drżącym głosem
- Witaj synu po tak długiej rozłące …

Wiatr z domu ukradkiem unosi
Tak dobrze mi znany
Zapach wiejskiego chleba
Przed domem w ogrodzie
Zapachem wabi pszczoły
Kwiat biało-czerwony
Zrozumiałem
Tak bardzo było mi trzeba
Powrócić w rodzinne strony

czasem łapie mgły
w studniach zapomnienia
licząc nicość w cieniach
stratę w zysk zamienia

potem gdzieś w niebycie
mając cię w ramionach
szuka rymów skrycie
aż się rytm dokona

poezja nie ma ram
ma mnie i ciebie
niebo nad głową
ma też i siebie

ja pisząc tylko
pomagam jej myślami
by czas się zatrzymał
dla niej i dla mnie

by trwanie było
w słowach wypowiedzianych
w trawie szeleszczącej
w rosie nad ranem

w drzewie które kocha
biedronce czerwonej
sercu co tęskni
dla niej i o niej...

(Janusz Śmigielski, Chołowice, 18.07.2010)

P … p … proszę
Za…za…zapleć mi wa…wa…warkocze
Na na na wietrze
Ca…ca…cała dy…dy…dygoczę

A po chwili zza chmur szarych
Wyjrzało złote słońce
I posłało ku ziemi podarek
Złociste ciepłe promienie
Wszechogarniające
Ciepło
Dla mnie i dla Ciebie

I w jednej chwili
Twe ciepłe dłonie
Gorące spojrzenie
Uczucie płomienne
Jak ptasie piórko
Wznoszą mnie nad ziemię
W wiarę przemieniając nadzieję

I wzlatam nad światem
Wśród biedronek i motyli
Taki cud jest możliwy
Tylko latem
Inną porą roku nie powtórzysz
Takiej chwili

Z wiatrem wplatasz w me włosy
Zioła i polne kwiaty
Uczucia szeptem wyznane
Wiatr unosi nad światem
I rozrzuca gdzieś w górach nad lasem
Lecz nie milknąc powtarzane echem
Trafiają głęboko, głęboko
W moje serce

Nie potrzebuję więcej słów
Wyjąkanych na wietrze
Na skrzydłach uczucia twego wzlatam
I ku niebu ślę ciche pacierze
Oby lato było wieczne

Szczęśliwi
Unosimy się ponad światem
Wśród biedronek i motyli
Taki cud jest możliwy
Tylko latem
Inną porą roku nie bylibyśmy
Tak szczęśliwi