wokół metalowego słupa, co wręcz
anorektyczny w swej posturze, naklejono
kilka różnych ulotek; jedna na drugiej,
trzecia na piątej; łażą po sobie;

trzeba je było inaczej powiesić, ale
wiadomo tam gdzie wzrok sięga
ciało nie sięga i te ogłoszonka wszystkie
na sobie;

można dostać się tam gdzie oko sięga
tylko trzeba się nastękać; a po co stękać?
po co się wysilać? i co z tego lenistwa
wychodzi? słup ciastem oklejony;
w całości przeczytać nie można, bo te
zachowują się jak rozkapryszone dzieci;

żadne nie chce ustąpić miejsca; tłoczą się,
sapią, zgrzane ciała, a człowiek stoi i próbuje
odnaleźć wśród nich swoje;

sami zresztą wiecie; zbędne gadanie; trzeba było
wziąć drabinę i przykleić jedno pod drugim;
"obrażą się,żaden nie chce być ostatni," ktoś mówi;
tak,ale tym sposobem jeśli wszystko jest ważne to
nic nie jest ważne, sam Pani widzi;"ma Pan rację;"

cukier

(z cyklu „na słodko” – IX

potrafiła sprawić, że zacząłem zaglądać

do senników i horoskopów. wygadywałem

jakieś bzdury o istnieniu miłości, a wiersz

miłosny płynął za wierszem. wywoływała

nic nieznaczącymi gestami prawie wszystko,

od nieopisanej radości do uścisku

w środku, w sercu. zwariowałem, byłem szalenie...

ale spoko, luzik, szybko wszystko spieprzyłem.

potrafiłem sprawić, że zacząłem zaglądać

do kieliszków, źródło w barku na szczęście wyschło

tylko wiersze przesolone płynęły dalej.

pieprzę i solę, a cukier coraz to droższy.

we mnie mnóstwo wierszy, tylko one milczą.

stopami masuję szczupłe ciało asfaltu, uważam by
omijać miejsca jego zranień; ma ich od groma i trochę;
bardzo popękany! w tylu miejscach! sumienia nie mam by
postawić nogę na jego otwartej ranie;

asfalcie ciało tak spękane,że aż żal patrzeć; tu rana, tam
rana; krew nie płynie; podchodzę bliżej i widzę
czarną jak noc końca świata ziemię i, o dziwo, z niej
gdzie okiem nie sięgnę wystają jakieś kwiatuszki,
listeczki; "jakie to ładne; w takim miejscu wyrósł taki
kwiatuszek??"

trawa asfalcie ciało przegryzła,i na świat przyszła niby
dziecię; to ziele ból zadało, by dla siebie zobaczyć
słońca promienie; a teraz zza muru czarnego wychyla
główkę odważnie;

nowe życie cierpienia zadało, zraniło, ale na szczęście; i nie
jest to żadna rana,ale miniaturowa wysepka na której
skromne i urokliwe kwiecie pędzi życie na wzór olbrzyma;

nawet jeśli ktoś nadal upiera się,że to rana to niech i tak
będzie- ja dodam,że przez jej otwór na świat przyszło nowe
istnienie; a jeśliś zranion to znaczy,że żyjesz, bo tylko
martwy nosi w sobie wyschłe jeziora i wycięte lasy; zabolało?
boli? tak?! to znak,że jeszcze żyje...

roboczy strój mężczyzn pracujących przy budowie
trasy wolnego ruchu; pracują ciężko ze
zwieszoną głową,w seledynowych pasiakach;
żeby autka po dywanie mogły jeździć;

autka małe,średnie,duże,wszystkie dziecięce-
chłopczyków i dziewczynek;że też człowiek
nigdy nie dorasta,a zawsze myśli,że dorosły;

auto jedzie jedno za drugim,jedzie samo i
tylko dla siebie;osobno,prędzej,coraz
szybciej; robotnicy niewidzialni jak duchy;

"aleśmy ważni," myślą sobie automobile;

człowiek wewnątrz i na zewnątrz samochodu;
a co kieruje człowiekiem ? gdzie kierowca?
gdzie kierownica? gdzie licznik?
gdzie wlew paliwa? czy człowiek wie gdzie
jedzie? kiedy? wie jakie miejsca
zwiedzi? wie kogo podwiezie? pasażerowie? jacy?
kim są? po co? kiedy wsiadają? kiedy wysiadają?
człowiek ma jechać, a kiedy coś się popsuje
Mechanik go nareperuje;

dlaczego o tym piszę? bo to czuję; bo i sprawność
i popsucie przepowiedziane lub ewentualnie
niekoniecznie; gdzie dojadę?
co zobaczę? kierowcę już znam; kierowcę już mam;
znam? mam?