piszemy "ul.",czytamy [ul]; dlaczego resztę wpychamy
za parawan? wiem! ekonomia! ale dlaczego tak? a "u."
albo "uli." nie wolno? znów jakś lipna umowa?

dlaczego ekonomia?? żonglujemy szerokościami,
długościami, głębokościami - tchórze! skrócić to
pestka,ale dodać to kamień do zgryzienia, to
szukanie ziarnka maku w stogu oceanu;

wiesz co mam na myśli? wszystko! dodawania na
minusie! odejmowanie na plusie! teraz transuje skracanie
życia,ale nkit w trans dodawania życia popaść nie może;

przycinanie,chowanie - próba ucieczki z ostatniego
piętra wieżowca przed prawdą-komornikiem z
zaświadczeniem o naszej bezsilności;

miłość można skrócić na milion sposobów,ale
spróbuj przedłużyć złoto jej martwych włosów lub
dodać ciepła do jej zimnego ciała;

skrót to wieloznaczność, a prawda jedna; z przyciętej
miłości mamy "miło" - to za mało! albo "mi" - nadwyżka
jednego! było "miło" "mi"; było "mi" "miło"; "mi" "miło"
było a ci? kici... kici...

gdzie wiele prawda tam prawda,że reszta to Alpy łgarstw;

most, a pod nim szarfa wody; dwóch mężczyzn
boczną stromością pomaga rowerom wtoczyć się
na kręgosłup mostu; podjazd zbyt najeżony, aby
zdobyć go tak po prostu;

na obliczach rowerowych sanitariuszy pęcznieje
rumieniec, dość spory; chociaż mogło być przecież
gorzej; są stromości nie do pokonania- tam człowiek
ogłasza kapitulację, a zaraz za nim jego niemy kompan,
rower;

są sprawy,które krzyczą o rzeczy ponadprzeciętne,
burzą konwencje, góry przenoszą, sadzą gruszki na
wierzbie;
są sprawy,które spełnione nie są do spełnienia,
tak po prostu; duch jak dziecko robi co chce, a ciało
prawie jak dorosły- jak alfabet- od początku do końca;
ten pierwszy jak liczba Pi;

powątpiewasz? spróbuj... nazwij ducha Chceniem, a ciało
Wykonaniem- jest ich dwóch- i o ile ten pierwszy
nigdy nie zawodzi, to ten drugi łamie rękę, kark, głowę,
nogę... i w ogóle to czarny typ jest;

blaszana pani ubrana w szarą kieckę w
jeden czarny groszek,gdzieś z boku- całus od złośliwego; a
w środku porządnie wgięta; umalowana pstrokatymi
napisami; ktoś nie przepada za jej istnieniem! blizny mówią
same za siebie! albo obojętność albo zniszczenie!

rzucam pogardliwe oko w jej stronę, a co?! jak wszyscy
to ja też! nie będę gorsza, bo będę sama; krok do przodu,
oglądam się za siebie,a ona drgając zwija swoje szczupłe ciało
pod moim nienawistnym spojrzeniem; trach! kolejne wgięcie
gotowe i otarcie o płot cementowy, i jeszcze większe w sukni
rozdarcie; teraz już wiem dlaczego ona taka pokiereszowana;
nie odchodzę, patrzę, czekam na ciąg dalszy, co zrobi?
płacze, wodą oblewa zimne ciało;

- dlaczego płaczesz? dlaczego drżysz cała?
- boję się...- mówi; podchodzę bliżej i tulę mocno do siebie;
- czego?- ocieram łzy z czułych nieczułych polików, odgraniam
litery z jej czoła;
- życia...
- życia?! a widziałaś życie? to ono zadało te rany?
- tak! nie! nie wiem! człowiek wiem jak wygląda...
- a ja kim jestem? życie to nie jeden a wszyscy ludzie; od złych są gorsi, a od dobrych lepsi;
- zabierz mnie stąd...- szepnęła cichutko

spacerem do domu; jest duży i sporo tam miejsca; stanęła
pod oknem, obok kaloryfera- żaluzje zastępuje i pracę tego
ostatniego też, bo ma w sobie bardzo dużo ciepła; i ja
nie jestem już sama;