słowa wetknięte w serca kieszenie

tresuję rano skrzywieniem twarzy

czasem zabijam jednym spojrzeniem

nim je zdążę ironią zarazić

kiedy niepewność rodzi zwątpienie

a smutek pod schody podchodzi

łatwiej się wtedy rzuca kamieniem

niż rozgoryczenia łagodzi

strzępy rozmów w plenerze rdzewieją

uśmiech odcięty toporem się słania

umrze zaraz z ostatnią nadzieją

w gaszonym wapnie w stercie gdybania

wkoło rozrzucając krwawe mięso

nakarmią sępy resztką godności

nacieszą oczy wymowną klęską

bez sumienia obedrą do kości

po cóż siać zamęt zbierać domysły

prościej jest usiąść wspólnie przy stole

i z kompromisem wytężyć umysły

niźli w tym piekle gotować smołę

Deszcz nieśmiało siąpi, bo tak wypada
po szybie spłynąć, wezbraną kroplą dżdżu.
Na zagonach mgielny koc listopada,
w mojej kuchni kawa na granicy snu.

Obok kubka przysiadło zamyślenie
skromnie, jakby nie chciało zmącić ciszy.
Przy stole mocują się: chęć z odrętwieniem,
chcąc, nie chcąc – kibicuję - bo muszę!

Radość życia z bagażem już na przyzbie,
skradła wszystkie, kolorowe dnia wątki.
Myślą, jakby w pogoni stąd do nigdzie,
wlokę po chropowatości moje szczątki

w rozproszeniu, co krztuszą się oparem.
Szastam nimi po kałużach w dłuż i wszerz,
potem wieszam na płocie - niczym łachy stare,
czuję nasiąkam ...to deszcz! To tylko... deszcz!