Zbutwiała deska, zmurszały pień,
droga do Ciebie rozmyta we mgle,
wokół nas zakwitł kłujący cierń,
rozdrapane rany nie chcą goić się.

Dziś błądzą samotnie splecione niegdyś dłonie,
w zakamarkach stale wije się twój cień,
zrzuciłem sztywny gorset ocierający skronie,
zapach twego ciała ciągle czuję w dzień.

Choć emocje trochę już przygasły,
Twoja poświata ciągle we mnie bije,
ogarnia wszystkie zmysły,
wypełnia głowę,ręce, szyję.

Chciałbym znów usłyszeć melodię głosu,
by szlaki ponownie przecięły się,
spijać twój nektar pośród wrzosu,
odgłos twych kroków usłyszeć w tle.

Zapętlone myśli z czasem wyprostuję,
pomoże mi w tym głęboki sen,
tam już serce nie zakłuje,
nie dotrze żadna z ludzkich hien.

klęcząc wracam do wspomnień sercem
jej wzrok głaska - wiecznie tak dobra
chciałbym wysłać myśli kopertę
w czułość ramion znowu się oddać

powracają żywe obrazy
w blasku świecy nasz ogień płonie
ulatuję hen w sferę marzeń
szept w mirażu – w obłędzie dłonie

tonę w smutku rosząc mogiłę
zamiast objęć ten zimny kamień
sięgam w chwile z mamą tak miłe
śniąc wciąż bajkę znaną na pamięć

wiatr unosi jęk na cmentarzu
drży wyryte miłości znamię
sen na jawie w nocy abażur
łez ofiara z tęsknoty – mamie

Płyniesz po iluzji czasu
koktajl spływa z Twoich ust
popiół zamienia się w diament
na stole 6 białych róż.

Ciasny przystanek nad morzem
papieros zaciąga w tle
walizka wypchana zmartwieniem
tętno rozrywa pierś

Akacje podchodzą do oczu
zlewa się kształt zdjęć
brniesz do swojej oazy
posępnych kruczych serc.