My kobietki sentymentalne,
baby wątłe i baobaby,
mamy w sobie tyle miłości,
że przetapiać by ją na sztaby.

Trzeba tylko, mili panowie,
czasem grzeszki małe zapomnieć,
czasem drobiazg jakiś "przytaszczyć"
no i kochać, kochać ogromnie.

Oddać pilot telewizora,
chociaż akcja filmu jest wartka,
ze spokojem Sfinksa tłumaczyć,
co to karny, co żółta kartka.

Nie potępiać i nie oceniać,
przecież ona jest "taka mała".
Anielica czy harpia wredna,
całym sercem będzie kochała.

6 marca 2012 Anna Z.

Za oknami przedwiośnie, ni to wiosna, ni zima,
deszcz się leje na głowę, każdy plan bierze w łeb,
a ja w swej naiwności właśnie wiersza się imam,
szukam rymów banalnych, więc do "łeb" będzie "trzep".

Deszcz się leje na głowę, każdy plan bierze w łeb,
taka pora grypowa, już kolejki w aptekach.
Szukam rymów banalnych, więc do "łeb" będzie "trzep",
a że łeb właśnie boli, kto by chciał coś tam trzepać.

Taka pora grypowa, już kolejki w aptekach.
Spójrz, reklamy aż krzyczą - tylko to trzeba brać !
A że łeb właśnie boli, kto by chciał coś tam trzepać.
Wiersz się robi głupawy, płakać mam czy się śmiać?

Spójrz, reklamy aż krzyczą - tylko to trzeba brać !
Grają w nich same gwiazdy, pewnie kasa ich kusi.
Wiersz się robi głupawy, płakać mam czy się śmiać?
Miało być o przedwiośniu, ktoś mnie za to udusi.

Grają w nich same gwiazdy, pewnie kasa ich kusi...
A ja w swej naiwności właśnie wiersza się imam.
Miało być o przedwiośniu, ktoś mnie za to udusi.
Za oknami przedwiośnie, ni to wiosna, ni zima.

Anna Z 24 lutego 2012

Rosło Drzewo na pagórku.

Szeleściło i szumiało,wcale dobrze mu się żyło,

póki coś na lichym sznurku,

pod nim się nie powiesiło.

Próbowało wnet To zrzucić.

Strząsło z nerwów tuzin liści.

-Idż gdzieś indziej życie skrócić-

A To odejść ani myśli.

-Dlaczego ja i czemu tutaj,

Człecze swój chcesz skończyć los?

Dusza twa śmiertelnie struta,

drażni mój wrazliwy nos.

Trząsł i prężył swe konary.

Giął je tak by Menda spadła.

Ale sznurek,choć był stary,

urwać nie chciał się,za diabła.

Już na pomoc wiatry wzywał.

Dął,szeleścił,pogwizdywał.

Wył,zawodził wściekłe pieśni.

Człek się urwać,ani nie śni.

Łzami deszczu,chciał go wzruszyć.

Lodem go próbował skruszyć.

Słońcem dupę mu przypiekał.

I nie zerwał złego Człeka.

Wielki rwetes Kruka zwabił.

Wylądował w wielkiej trwodze.

I o mało się nie zabił,

przez wisielca na swej drodze.

Bobra zawołano z bagien.

Który wiele prac wykonał.

Lecz ten spojrzał na wisielca

i o mało sam nie skonał.

Para młodych dwóch wiewiórek,

przyskoczyła do pomocy.

Przegryżć chciały stary sznurek,

im też brakło w zębach mocy.

Jeszcze mrówki próbowały,

biły,gryzły i szarpały.

Szpaki zaś do psot gotowe,

narobiły mu na głowę.

-A niech wisi,trzasł go sęk!

wrzasło Drzewo zrozpaczone,

odwróciwszy od Wisielca,

wszystkie liście w drugą stronę.

Aż ten sam ze sznurka zlazł.

Z wolna poszedł w swoją stronę.

-Nie chce mi się tutaj wisieć,

lepiej będzie jak utonę.