Igraszki losu

U wrót zimy, w sercu lata,
Los nam drogi pozaplatał.

Raz bliżej, to znów dalej gdzieś,
Jednak tuż obok mnie wciąż mkniesz...

Idziesz ścieżkami mych myśli,
Choć żaden sen ich nie wyśnił.

Cel przewidzieć próbujemy,
Sensu się doszukujemy...

Szczęście czy łzy nas podzielą,
Kirem odziani czy bielą?

Jak długa droga przed nami,
Co za kolejnymi drzwiami?

REFLEKSJE JESIENNE

w jesiennej szarudze błotnistych myśli
gdzie liść lipy śpiewa z wiatrem pieśń
leniwie kołyszą się drzewa
zaś w duszy narasta kiełkująca chęć

kasztan dojrzał do swojego istnienia
zakręt drogi objął w wieczyste władanie
zrzuca smutki brązem malowane
wierząc że wieczne jest jego trwanie

nostalgiczne wspomnienia jak zegar tykają
przywołując obrazy z zamierzchłej przeszłości
w sercu noszone dziecięce troski

czas pozamykać barwy spłowiałe
zwinięte w rulon kruchością znaczone
wyjść myślą ku temu co będzie inne
czas lekkością duszy naznaczony

(Janusz Śmigielski, Chołowice, 13.09.2010)

W arkuszu marzeń
Widnieją małe
Ręcznie kreślone
Ślady z odległych
Twych pragnień tęsknych

W efekcie zdarzeń
Znaczków przybyło
Coś się wyśniło
Coś przeminęło
W morzu niepamięci
Łzawą rzeką popłynęło

Migają wolno kadry
Na taśmie minionych lat
Czy warto było
Boga prosić
Modlitwy wznosić
By się spełniło?

Choć barwa już nie taka
I słodycz jakby
Utraciła swój smak
To oczy błyszczą uśmiechem
Kiedy wspominasz
Odległych marzeń czas

piszę wiersze
nie ma w nich szumnej poezji
nie ma artyzmu sztuki
jest zapach frezji
i kolor buków

jest łkanie i zadziwienie światem
każda chwila świadomego bytu
jest pokora, której się uczę od brzozy sękatej
i łyk zachwytu

piszę wiersze
słowa nie chcą się lepić
sklejam każde naiwną wiarą:
nie wszystek umrę – one mnie ocalą

a jeśli umrę, jeśli zginę cała
nic nie uratuję z doczesnego bytu
zostanie po mnie naiwna wiara
i łyk zachwytu

zostanie po mnie morze atramentu
ciche, niegroźne, z odludną plażą
na której stopa niczyja nie stanie
której spojrzenia niczyje nie skażą

a jeśli umrę, świat zapomni o mnie
zblaknie atrament, w proch się papier zmieni
niech krzyczy wspomnienie, spokój zmienia w zamęt
każdą literą mojego imienia